De Grensrechter

What the fuck is naast volkomen onbegrip en verbijstering het enige waar ik aan kan denken als ik geconfronteerd wordt met het feit dat een paar Amsterdamse marokkaantjes een grensrechter uit Almere hebben doodgeschopt. Ik weet (nog) niet wat er is voorgevallen, gezegd, gebeurd, maar iemand moedwillig op en rond zijn hoofd schoppen met voetbalschoenen en noppen, kan nooit goed gepraat worden. Ik zal mijn gedachte over de straf vervolging van dit tuig maar niet delen met iedereen, want dat zorgt alleen maar voor teveel onzinnige reactie. Waarbij ik nu wel een keer hoop dat het "volwassen recht" verlaagt wordt naar de leeftijd van 12jaar, want na de facebook moorden en allerlei andere incidenten met zogenaamd "kinderen" wordt het tijd dat deze "kinderen" eens echt hard gestraft gaan worden, tezamen met hun ouders, want die zijn tot 21 jarige leeftijd gewoon verantwoordelijk.

Ook ik scheld wel op een grensrechter tijdens betaald voetbal en ook vind dat vooral bij betaald voetbal gebruik moet worden gemaakt van live beelden om bepaalde situaties terug te kijken en ook ik vind heel vaak dat een grens/scheidsrechter er veelal naast zit, maar ik zal nooit, maar dan ook nooit geweld gebruiken tegen iemand anders. Plus tijdens amateurvoetbal en ook toen ikzelf voetbalde nam ik de scheidsrechter en helemaal de grensrechter van de tegenstander altijd voor lief, want het werkt twee kanten op, het zijn vrijwilligers en meestal ben jezelf ook een keer aan de beurt om te vlaggen, dan wil je ook niet dat alles escaleert dankzij jouw beslissing.

Een reactie waar ik mij openlijk over verbaasd heb is die van Peter R. de Vries

Ik qoute: "#grensrechter Partijdige, onsportieve grensrechters verdienen natuurlijk nooit en te nimmer geweld, maar respect komt van twee kanten..."

Tuurlijk gelijk heeft hij, onsportieve grensrechters zijn een bakermat van onvrede, maar respect dwing je niet af met geweld en voor mensen die geweld als oplossing zien, kan je nooit respect hebben. Vervolgens kreeg ik via Facebook de volgende tekst van de voetbalclubs uit Hoorn te lezen en daar kan ik mij meer in vinden.

HOORN - Naar aanleiding van het door geweld langs het veld overlijden van grensrechter Richard Nieuwenhuizen rouwen ook de Hoornse voetbalclubs. De grensrechter overleed maandag aan hersenletsel nadat hij bij een jeugdwedstrijd in Amsterdam was mishandeld door spelers van Nieuw Sloten.

Lees hier een bericht van de Hoornse voetbalclubs:

HOORNSE VOETBALCLUBS ROUWEN OM OVERLEDEN GRENSRECHTER

Soms hebben ze er helemaal geen zin in, vlaggen. Maar omdat niemand echt wil, springen ze toch maar over het hekje om die vlag aan te pakken. Ze ritsen hun jack omhoog, geven hun mobieltje af aan een kennis en bemannen die smalle strook tussen hekwerk en zijlijn. Ze zijn met duizenden, iedere week weer. Anonieme mannen (meestal) die hun best doen het spel te volgen, terwijl ze tegelijkertijd niets willen missen van hun oogappel, die ergens op het veld zijn of haar kunsten vertoont. Als hun partij scoort, doen ze hun best niet te juichen.

Het is een ondankbaar vak, grensrechter. Want je kunt niet alles in de gaten houden. Je bent er niet voor opgeleid en de beloning bestaat doorgaans uit niet veel meer dan een lauwe hoofdknik van de scheidsrechter. Het moeilijkst zijn de momenten wanneer je aan een kant loopt te vlaggen van het publiek dat niet aan jouw kant staat. Het zijn de momenten waarbij je bij voorbaat ongelijk hebt. Uit is altijd in, buitenspel is altijd onterecht. Dat weet je als grensrechter, je accepteert het. Het gaat om de manier waarop het partijdige publiek haar gelijk meent te kunnen opeisen. Met respect een enkele keer, met humor soms, maar veel te vaak op niet mis te verstane wijze. Met krachttermen of scheldpartijen zelfs.

En soms, iedere keer is er één teveel - met geweld. Zoals afgelopen weekend. Een eenvoudige man, 41 jaar oud. Een voetbalvader die ’s ochtends opstond, zijn vrouw een kus gaf en met zoonlief naar de voetbalclub reed. Misschien wist hij vooraf niet eens dat hij zou vlaggen, die dag. Het zou de laatste keer worden dat hij langs de lijn draafde, in de kou en regen van zomaar een zondagmiddag. De laatste keer dat hij zijn zoon zag rennen, de laatste keer dat hij zag hoe groen het gras was.

Nee, wij pikken dit niet. SV Always Forward pikt dit niet. De Blokkers niet, Hollandia, Zwaluwen, Westfriezen, HSV Sport pikken dit niet langer. Het wordt tijd voor een gebaar. Komend weekend, op 8 en 9 december hangen de vlaggen bij alle Hoornse voetbalverenigingen halfstok en zullen zij hun wedstrijden beginnen met één minuut stilte. Eén minuut stilte, om stil te staan bij een grensrechter uit Almere. Een man die symbool staat voor iedere vlaggende vader of doodgewone liefhebber langs de velden. Het zijn vrijwilligers, het zijn mensen. Daar heb je vanaf te blijven.


Ik beeindig met een dikke punt in afwachting van de maximale straffen voor de daders of wellicht is de zak van Sinterklaas morgen een oplossing, weg met dit tuig.