Wow en een onbeschrijfelijk gevoel van trots zijn de dingen die door je heen gaan als je zoon voor het eerst zelfstandig op eigen benen naar je toeloopt en je hem in je armen sluit. Tenminste dat had ik gisteravond.
Ik was met het eten bezig toen ik achter mij stapjes hoorde en ineens stond Mats naast me, ik schreeuwde nog naar Kim, maar op dat moment plofde meneer alweer op zijn kont neer, wat nu met zo'n luier om nog lekker zacht neerkomt. Hij heeft zelfstandig gelopen, want hield zich niet aan mij, noch aan iets anders vast. Helaas hebben Kim en ik het niet kunnen zien.
Tien minuten later zit ik tegenover hem in de rode Fatboy zitzak als hij bij de bank staat. Ik ben hier expres in gaan zitten, want ik dacht als hij het net op eigen kracht heeft gedaan, dan moet het vast nog een keer lukken. Mats kom eens, Mats kom, loop eens naar papa toe, roep ik naar die kleine boef, die me eerst weer een beetje ondeugend aankijkt, want daar is meneer goed in.
Dan staat hij los van de bank, dit hebben we de laatste tijd wel meer gezien, dus niks bijzonders, normaal zou hij nu weer neerploffen en kruipend naar me toe komen, maar nee... Hij loopt, nou ja lopen, in alle eerlijkheid is het meer waggelen, heel voorzichtig, ietwat ongecontroleerd, voetje voor voetje... In mijn beeldenis, zoals ik naar hem kijk, zie ik een nieuwe 100m sprinter, wat een souplesse, wat loopt hij makkelijk. Usain bolt, you better watch out, here's your competition! Want op dit moment denk ik alleen maar WOW wat is dit gaaf!
Gelukkig heb ik net alle cd's met trainingsmateriaal van Pele, Maradonna, Faas Wilkes, Johan Cruijff en techniektrainer Wiel Corver gedownload, want nu gaat het beginnen. Binnenkort kan ik meteen die clinic regelen met Richard Krajicek en hem charteren voor prive les, voor de golflessen moet ik nog kijken wie het wordt, maar Ernesto Hoost uit mijn vorige woonplaats Hoorn staat hoog op het lijstje voor conditie training en om hem wat meer body te geven, wellicht kan hij Mats ook wat bijbrengen qua kickboxen, zodat hij z'n mannetje staat.
Mijn zoon loopt, die 17 seconden, want zolang duurt het volgens mij voordat hij van de bank naar mij is toegelopen en ik hem vol trots in mijn armen de lucht in gooi en ik weet niet hoeveel dikke kussen geef, omdat ik supertrots ben op die grote jongen! De 17seconden lijken een eeuwigheid en naast de soepele looptechniek van mijn zoon die ik zie, flitst er door mijn hoofd die enorme sport carriere die hij zal bewandelen, de troffeen die hij gaat winnen, het ere metaal wat hij bij elkaar sprokkelt, het lintje wat hij ontvangt van koning Willem Alexander en koningin Maxima. Ik wil hem nu natuurlijk geen druk op leggen, maar als trotse vader die zijn zoon de eerste stapjes ziet zetten, geloof je op zo'n moment dat die kleine banjer alles kan!
Even later is Kim er als de kippen bij als hij nogmaals een klein stukje loopt en zie hier het fimpje wat boekdelen spreekt... (klik op Mats zijn eerste stapjes)
MATS ZIJN EERSTE STAPJES (die vastgelegt zijn, want hij loopt inmiddels al halve marathons)
http://youtu.be/Nnh5IDlEK6o
Geen opmerkingen:
Een reactie posten